14 Ιουνίου 1926
Η Ελεγεία σου. Ράινερ, όλη μου τη ζωή χάριζα τον εαυτό μου μέσα σε ποιήματα - σε όλους. Και σε ποιητές. Ωστόσο έδινα πάντα πάρα πολλά, και πάντα έπνιγα την πιθανή απάντηση. Η απάντηση τρόμαζε. Προεξοφλούσα όλη την αντήχηση. Γι' αυτό δεν μου έχουν γράψει οι ποιητές κανένα ποίημα (κακό - ούτε καν, λιγότερο από κανένα!) - κι εγώ πάντα μειδιούσα: το αφήνουν σ' εκείνον που θα έρθει ύστερα από εκατό χρόνια.
Και, Ράινερ, το ποίημά σου, το ποίημα του Ρίλκε, του ποιητή, της ποίησης - ένα ποίημα. Και, Ράινερ, η σιωπή μου. Αντίστροφη κατάσταση. Σωστή κατάσταση.
Αχ, σε αγαπώ, διαφορετικά δεν μπορώ να το ονομάσω, είναι η πρώτη και η καλύτερη λέξη.
Ράινερ, εχθές το βράδυ βγήκα λίγο έξω να μαζέψω απλωμένα ρούχα, γιατί πήγαινε να βρέξει. Και πήρα όλο τον άνεμο - όχι, όλο τον Βορρά στην αγκαλιά μου. Και τον έλεγαν Εσύ. (Αύριο θα είναι ο Νότος!) Δεν τον πήρα μέσα στο σπίτι, έμεινε στο κατώφλι. Μέσα στο σπίτι δεν μπήκε, με πήρε όμως μαζί του στη θάλασσα, μόλις αποκοιμήθηκα.
Ο πρώτος σκύλος που θα χαϊδέψεις ύστερα απ' αυτό το γράμμα είμαι εγώ. Πρόσεξε πόσο θα απορήσει.
Μαρίνα Τσβετάγιεβα στον Ράινερ Μαρία Ρίλκε
Ημερολόγιο 2011, Ερωτικές σελίδες, εκδόσεις Μεταίχμιο
φωτό: kafastudio.com
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου