Άν... (2012)

*της Κικής Μουστακίδου

Με μια θαρραλέα απόφαση, σχεδόν στα όρια της πολιτικής πράξης, αρνούμαι να επιτρέψω στη γυναικεία φύση μου να εντυπωσιαστεί από τις εξιδανικευμένες κινηματογραφικές εικόνες του Χριστόφορου Παπακαλιάτη και το παρόν κείμενο είναι η απόδειξη. Το «Αν…» είναι μια ταινία που αφηγείται δύο διαφορετικά ενδεχόμενα, όπως θα προέκυπταν από δύο διαφορετικές, στιγμιαίες επιλογές. Τι θα γινόταν αν η Χριστίνα έμπαινε νωρίτερα στη ζωή του Δημήτρη και τι θα συνέβαινε αν η γνωριμία τους καθυστερούσε μερικά χρόνια. 

Ο δημοφιλής σκηνοθέτης και σεναριογράφος επιχείρησε να συνθέσει μια ερωτική ιστορία με φόντο την Αθήνα της κρίσης και με τα κοινωνικοοικονομικά αδιέξοδα να δρουν καταλυτικά στην πλοκή. Δυστυχώς, δεν τα κατάφερε. Το μεγάλο ζήτημα της ανεργίας για παράδειγμα, που φέρεται να απασχολεί το νεαρό ζευγάρι, προσεγγίζεται επιφανειακά μέσα από τους στιλιζαρισμένους διαλόγους και καταντά άλλοθι καλλιτεχνικής συμβατότητας με την πραγματικότητα. Επίσης, το δέσιμο των δύο ηθοποιών δεν επιτυγχάνεται ποτέ επί της ουσίας, με την Μαρίνα Καλογήρου να ασφυκτιά μέσα στις λέξεις που έγραψε για αυτήν η εμπορική πένα του συμπρωταγωνιστή της. 

Ευχάριστες στιγμές προσφέρει στην ταινία το δίδυμο Μάρω Κοντού – Γιώργος Κωνσταντίνου, που ως Ελενίτσα και Αντωνάκης που μεγάλωσαν μέσα στα χρόνια και παραμένουν ακόμα μαζί, αποκτούν ρόλο αφηγητή και χαρίζουν στην αίθουσα λίγη από τη γλύκα του παρελθόντος. Γενικότερα, η ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη μοιάζει να έχει γυριστεί ως ένα γλυκανάλατο σύννεφο με μια επίφαση κρίσης. Δυο ώρες εξωραϊσμένης πλευράς των πάντων μπορεί να κόβουν χιλιάδες εισιτήρια αλλά δε φέρνουν την κινηματογραφική άνοιξη στην πρώτη προσπάθεια του σκηνοθέτη να ασχοληθεί με τη μεγάλη οθόνη. 

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Φιλμ Νουάρ», 13.12.2012