Αθήνα. Μια συρραφή.

Πρώτη έρχεται στο μυαλό μου η λέξη «ισορροπία». Να μάθω να ισορροπώ στις τεντωμένες από νεύρο κι απελπισία φλέβες μου, να μπορέσω να προχωρήσω λίγο παρακάτω. Από το κενό, λιγάκι παρακάτω.

Άνθρωποι τυλίγονται με κουβέρτες και κοιμούνται σε πολυσύχναστους δρόμους γύρω από την πλατεία Συντάγματος. Κοντά σε μπαράκια που υποθέτω πως σερβίρουν ζωή που συνεχίζεται.

Πώς;

Αστυνομία παντού. Χρήματα του δημοσίου που καβαλικεύουν τα δίκυκλα και επιτηρούν τις ύποπτες φάτσες. Το κοινωνικό κράτος απουσιάζει. Εκείνος ο Άγιος της Coca Cola με την κόκκινη στολή και τα άσπρα γένια θα μπορούσε να φέρει μια κρατική υπηρεσία που θα πλησιάζει κάθε άστεγο, θα ακούει με προσοχή την ιστορία της ζωής του και θα προσπαθεί να αξιοποιήσει την παραμικρή του ικανότητα.

 Όχι. Η Αγία Τρικομματική Κυβέρνηση λέει όχι.

Προσπαθώντας να ισορροπήσω, φωτογράφισα τους διψασμένους για αλλαγή τοίχους. Λυτρωτική διαδικασία. Εκείνος ο ιστορικός του μέλλοντος, που όλοι τον περιμένουμε να μελετήσει τα αδιέξοδα, θα έχει πολλά γραμμένα κλάματα να χρησιμοποιήσει στην έρευνά του.

«Ποιος φόβος κλαίει κι είν’ έτσι γλιστερό ό, τι αλλάζει;» Κ.Δ