30/4/16 1 σκέψεις

Προσοχή ένστικτο



Το γυναικείο ένστικτο δεν είναι ακριβό άρωμα για να μπει σε μικρό μπουκαλάκι. Δεν είναι καν κλισέ για να χωρέσει σε μια τέτοια φράση. Είναι δικλείδα ασφαλείας. Ενεργοποιείται όταν βρίσκεσαι σε κίνδυνο απροσδιόριστο. Δεν γνωρίζεις την ταυτότητα του εχθρού, αλλά νιώθεις το χνώτο του. Καταλαβαίνεις πως ο εχθρός υπάρχει στον χώρο, ακόμη κι αν στην πραγματικότητα απουσιάζει. Είναι αυτή η απουσία του που σε κυκλώνει, που σε τυλίγει μέχρι την πλήρη αφαίμαξη.

Το γυναικείο ένστικτο συναντά μόνιμα έναν τοίχο. Τον τοίχο της τρέλας. Είσαι τρελή, πού το σκέφτηκες, πλάθεις ιστορίες απ’ το μυαλό σου, σύνελθε. Παίρνει φόρα το ένστικτο και πέφτει επάνω στις απαντήσεις. Ματώνει, τα κόκαλά του θρυμματίζονται, ο πόνος είναι αφόρητος. Αλλά τελικά τα καταφέρνει: ο τοίχος ισοπεδώνεται. Και πίσω από αυτόν, ξημερώνει μια μέρα που δεν φαντάζεσαι κι εγώ πού να στα λέω.





18/4/16 0 σκέψεις

Να το βάζεις στα πόδια



Να πότε αποκτάς την ανεξαρτησία σου. Όταν αφήνεις μέχρι και τα ταξί να σε προσπεράσουν. Ή όταν τα προσπερνάς εσύ. Όταν κάνεις road trip με τα πόδια. Βασίζεσαι στα μέλη σου. Διαμελίζεσαι. Συναρμολογείσαι. Περπατάς. Φτου κι απ’ την αρχή. Κοφτά βήματα, όπως και οι προτάσεις. Το λιμάνι σε βγάζει στη Λαγκαδά. Συνήθως σε βγάζει σε κάποιο νησί αλλά δε βαριέσαι. Βαριέσαι, για αυτό περπατάς. Το βάζεις στα πόδια. Πόσο παρεξηγημένη φράση. Αφού πραγματικά βάζεις τη δύναμή σου στα πόδια, ποιος της έδωσε αρνητικό πρόσημο; Κάποιος που θα μπορούσε να οδηγήσει αυτοκίνητο. Ή κάποιος που θα είχε στην κατοχή του ένα. Μια κυρία με άσπρο σάλι και μαύρα πέδιλα περπατούσε κι αυτή. Κρατούσε από το χέρι έναν κύριο με γυαλιστερές φόρμες. Δεν ξέρω πού πήγαιναν. Ήταν μεσάνυχτα και περπατούσαν. Μόνο αυτό ξέρω. Το ξέρω γιατί το είδα, έτσι είναι η ζωή. Βλέπεις, ζεις, μαθαίνεις. Εκτός αν έχεις αυτοκίνητο.

Φωτό: deviantart.com




 
;