5/1/13

Μετά την κατηφόρα


«Στην αρχή ο κόσμος με άφηνε κατάπληκτο. Κι εγώ κοίταζα γύρω κι έλεγα «Τι είναι όλα αυτά!». Και μετά ρωτούσα, «Ποιος είμαι εγώ;», κι έμενα κατάπληκτος όταν ανακάλυπτα τον εαυτό μου. Και με γέμιζε ο κόσμος, και με γέμιζε ο εαυτός μου, κι ένιωθα την ανάγκη να το πω, να το φωνάξω. Αλλά σε ποιον; 

Σ' εμένα για μένα και μετά για τους άλλους.

Όμως, το «Ποιος είμαι εγώ;» είναι μια πολύ προσωπική ερώτηση. Μπορείς να την απευθύνεις μόνο στον εαυτό σου. Ένα μοναχικό άτομο κάνει ερωτήσεις σ' ένα απρόσωπο σύμπαν. Μετά από το «Τι είναι όλα αυτά!» και το «Ποιος είμαι εγώ;» αναπόφευκτα έρχεται το ερώτημα

«Τι γυρεύω εγώ εδώ, περιστοιχισμένος απ' όλα αυτά;».

Αυτό το ερώτημα είναι σαφώς ελλιπέστερο. Δεν είναι και τόσο μεταφυσικό, είναι περισσότερο πρακτικό, ιστορικό. Όμως, ήδη, στην προηγούμενη κατάπληξη υπήρχε μια αόριστη αίσθηση απειλής, γιατί και ο κόσμος και ο εαυτός μου με ανησυχούσαν και με γέμιζαν τρόμο. Έτσι ξεκινά η ζωή μας. 

Είναι γοητευτική όσο ισχύουν τα ερωτήματα. 

Μετά, όταν παύεις να θέτεις ερωτήματα, έχεις αρχίσει να κουράζεσαι». 

Το Παιχνίδι της Σφαγής, Ε. Ιονέσκο

Δε ρωτάω. Εδώ και καιρό. Αφήνω τις ώρες μου να κυλάνε στο πάτωμα σαν χαραμισμένο κόκκινο κρασί. Με όλη τη σημειολογία των λέξεων, όπως επιτάσσει ο Ιονέσκο. Και προσπαθώ να γράψω, να απελευθερωθούν τα κακά πνεύματα μέσω των δαχτύλων μου. Και το μόνο που καταφέρνω είναι μερικά γρατζουνίσματα, κανένα ποτάμι σαν άλλοτε. 

Εκείνες οι ευτυχισμένες μέρες που το φώναζα πρώτα για μένα και μετά για τους άλλους. Τόσο γεμάτη από όσα έχτιζα μέρα με τη μέρα. Κανένας δεν ήταν ικανός να μου τραβήξει το χαλί κάτω από τα πόδια. Μόνη μου το ύφαινα και με κρατούσε ζεστή και ζωντανή. Προσπαθώ να φυτέψω στο κεφάλι μου την απόλυτη ιδέα των ημερών που έφυγαν και των υπολοίπων που έρχονται: τόσοι και τόσοι άνθρωποι αποχωρίστηκαν την καθημερινότητά τους. Πολλοί από αυτούς ένιωθαν να είναι ο εαυτός τους μέσα σε αυτήν, απαντούσαν με ευκολία στην ερώτηση «Ποιος είμαι εγώ;». 

Τώρα αυτή η ερώτηση δεν τίθεται καν. Έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε. Έχουμε ήδη κουραστεί αλλά είμαστε πολλοί. Κάπου δεν πρέπει να μας οδηγήσει αυτός ο δρόμος; 

Ορίστε. Ήδη μια ερώτηση.

Πίνω στον ουρανό του 2013 μετά την κατηφόρα. Ας πιούμε μαζί.

1 σκέψεις:

avec un vélo volé... είπε...

Υπάρχουν κι άλλοι που πιστεύουν ότι κάτι υπάρχει σε αυτόν τον δρόμο, δεν μπορεί! Πάντως, αυτή η υποβόσκουσα αισιοδοξία στο τέλος, πάντα με αφήνει άφωνη! Στην υγεία μας...

Δημοσίευση σχολίου

 
;