Νομίζω ότι η σιωπή δεν ταιριάζει σε κανένα. Ίσως, μόνο στη μοναξιά. Όταν τα χνώτα γίνονται δύο, ξεκλειδώνεις τους ψιθύρους σου. Το χρωστάς στα ποτάμια που έχεις για μάτια. Στο φεγγάρι που καθρεφτίζεται επάνω τους και κυλάει ελπίδα. Οι λέξεις έρχονται πάλι στο χέρι. Κι ο λυρισμός, κι αυτός έρχεται. Σχηματίζονται στο απέναντι μάγουλο τα λόγια. Τα δάχτυλα χορεύουν πάνω στον πάγο. Καμιά φορά, τον πληγώνουν για να λιώσει. Δεν είναι από κακία, από ανάγκη είναι. Ψάχνω ακόμα τρόπους να καρφώσω τις ανάσες στον ίδιο ρυθμό.
Εισπνοή.
Εκπνοή.
Τους βρίσκω.
Τους χάνω.
0 σκέψεις:
Δημοσίευση σχολίου