Μα ένα λεπτό μίλησα...

Ετσι κραυγάζει στο παράθυρο της TV100, υποψήφιος δουλευτής της Α' Θεσσαλονίκης.

Και εγώ ένα λεπτό θα μιλήσω κύριε Μ. Και Κύριε Γ. Κι για την ακρίβεια δεν θα ανοίξω το στόμα μου, ένα στυλό θα αρπάξω και θα βάλω ένα σταυρό διαμαρτυρίας στις κοκορομαχίες σας. Το να μην στηρίζεις τον δικομματισμό είναι στάση, σκεπτόμενη στάση. Και το να ψηφίζεις έξυπνα, είναι στάση. Εξυπνα και με τα μάτια ανοιχτά και με τα χέρια σταθερά να μην κάνουν λάθος και επιλέξουν ένα λάθος για την διακυβέρνησή τους.

Βλέπω παιδιά στην ηλικία μου να ανεβάζουν σε site κοινωνικής δικτύωσης φωτογραφίες τους από τις προεκλογικές συγκεντρώσεις των δύο μεγάλων κομμάτων. Πράσινα κασκόλ στα 5 ευρώ, μπλε σημαίες με βαρβάτες δάδες και στη μέση ''η ελπίδα του μέλλοντος''. Δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει μέλλον, όταν κάποιος φωτογραφίζεται σε γραφεία βουλευτών και δημοσιοποιεί τα φωτογραφικά ντοκουμέντα με περηφάνεια.

Θα μιλήσω και θα ψηφίσω. Κι όσο κι αν επαναλαμβάνομαι, θα ψηφίσω έτσι όπως με έμαθε η αξιοπρέπεια μου. Οχι όπως με καθοδηγούν τα στενά μυαλά μιας οικογενειακής παράδοσης ή μιας μόδας που φυτοζωεί. Στενά μυαλά... Τόσο στενά που ούτε ανάσα δεν μπορώ να πάρω, ρε γαμώτο...